Korekcja w anizometropii, część 1

Sławomir Nogaj

Laboratorium Fizyki Widzenia i Optometrii, Wydział Fizyki, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Zakład Optometrii Katedry Chorób Oczu i Optometrii, Uniwersytet Medyczny w Poznaniu

Anizometropia to stan, w którym występuje asymetria refrakcji między dwoma oczami. Często definiuje się go jako różnicę co najmniej jednej dioptrii w dowolnym przekroju głównym lub w ekwiwalencie sferycznym między prawym a lewym okiem. Pomijając szczegóły definicyjne, należy zaznaczyć, że stan ten jest szczególnie istotny w przypadku dzieci, ponieważ brak wczesnej diagnozy i podjęcia interwencji może prowadzić do trwałego niedowidzenia i zaburzeń widzenia obuocznego.

Według badań przeprowadzonych w różnych regionach świata, częstość występowania anizometropii waha się od około 2 do 5% populacji ogólnej. Warto pamiętać, że niekorygowana anizometropia może prowadzić do trwałego obniżenia ostrości wzroku, znanego jako niedowidzenie anizometropijne, które stanowi od około 1/4 do 1/3 wszystkich przypadków niedowidzenia.

Rodzaje anizometropii

Różnowzroczność możemy w odmienny sposób klasyfikować, stąd podział na:

• anizometropię osiową, która wynika z różnicy w długości osiowej gałek ocznych,
• anizometropię refrakcyjną, gdy moc refrakcyjna obu oczu jest nierówna, np. z powodu różnic w krzywiźnie rogówek.

W zależności od istniejących wad refrakcji możemy wyróżnić:

• anizometropię nadwzroczną – jedno oko jest bardziej nadwzroczne (rys. 1),
• anizometropię krótkowzroczną – jedno oko jest bardziej krótkowzroczne (rys. 2),
• anizometropię mieszaną (antymetropia) – jedno oko jest krótkowzroczne, a drugie nadwzroczne,
• anizometropię astygmatyczną – różnice w astygmatyzmie pomiędzy oczami.

Ze względu na wielkość anizometropii wyróżniamy:

• anizometropię niską
  (0,25 dpt. do 0,75 dpt.),
• anizometropię średnią
  (1,00 dpt. do 2,00 dpt.),
• anizometropię wysoką (> 2,25 dpt.).